Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2014
Εικόνα
http://molospolitistiko.blogspot.com/ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
http://molospolitistiko.blogspot.com/ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ http://molospolitistiko.blogspot.com/
Εικόνα
http://molospolitistiko.blogspot.com/ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ http://molospolitistiko.blogspot.com/
Εικόνα
http://molospolitistiko.blogspot.com- ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»; Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της, κι ακόμα για την ομορφιά της. ΠΑΝΩΡΑΙΑ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ - ΨΩΡΟΚΟΣΤΑΙΝΑ ή ΨΑΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ Ποια ήταν η Ψωροκώσταινα Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που τη φώναζαν «Ψωροκώσταινα». Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη τη χώρα... Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περ
Εικόνα
Η Ιστορία του Θεάτρου Σκιών... Η γέννηση του πασίγνωστου λαϊκού μας ήρωα του ελληνικού θεάτρου σκιών , του αγαπημένου μας Καραγκιόζη, δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένη και έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις πάνω στο θέμα αυτό. Η ιστορία της δημιουργίας του βασίζεται σε προφορικές παραδόσεις από τις οποίες η πιο διαδεδομένη αναφέρεται στον γνωστό θρύλο του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη που ζούσαν στην Προύσα. Ο Χατζηαβάτης ήταν εργολάβος οικοδομών και είχε αναλάβει να χτίσει το σαράϊ του πασά της Προύσας. Πήρε στο γιαπί εργάτες και αρχιμάστορα έβαλε τον Καραγκιόζη που ήταν μαραγκός, μα είχε μυαλό πρωτομάστορα. Ο πασάς είδε ότι το σαράϊ αργούσε να τελειώσει κι εφοβέρισε τον Χατζηαβάτη πως θα τον θανατώσει. Ο Χατζηαβάτης φοβήθηκε και φανέρωσε στον πασά ότι φταίχτης ήταν ο Καραγκιόζης που έλεγε αστεία στους μαστόρους και γελούσαν. Ο πασάς φοβέρισε και τον Καραγκιόζη αλλά εκείνος εξακολούθησε να αστειεύεται. Ετσι ο πασάς τον θανάτωσε. Ολοι αγανάχτησαν με τον άδ
Εικόνα
λαογραφικο μουσειο Μωλου-αιθουσα φωτογραφιας http:// molospolitistiko.blogspot.c om/
Ο τσάμικος χορός είναι γιά τούς λεβέντες. Ο τσάμικος χορός Αν το ευαγγέλιο είναι η βίβλος του Θεού, το δημοτικό τραγούδι και χορός είναι η βίβλος του λαού, και ιδιαίτερα της Ρούμελης. Ο Τσάμικος χορός, πατρίδα και μητρόπολή του έχει τη Ρούμελη. Το δημοτικό τραγούδι, το κλέφτικο τραγούδι και οι δημοτικοί χοροί θέρμαιναν την ψυχή του λαού, του Ρωμιού και του Ρουμελιώτη, και ήταν όχι μόνο χαρά του αλλά και εφαλτήριο της λευτεριάς. Με τα τραγούδια της λεβεντιάς και παλληκαριάς και τους χορούς τούς αρρενωπούς, τους Τσάμικους χορούς, διαπλάστηκε η αγνότητα της ρουμελιώτικης ψυχής, "Ενας λεβέντης χόρευε σε μαρμαρένια αλώνια". Το μεγαλύτερο δώρο που έκαμε ο Δημιουργός στη Ρούμελη είναι ο ψυχικός της κόσμος και η λεβεντιά που αποτυπώνεται με παντοίους τρόπους, αλλά και με τον Τσάμικο χορό. Είναι ο κατ' εξοχήν ανδρικός και γυναικείος χορός στη Ρούμελη, ο πατριάρχης των χορών.   http://youtu.be/5RmiReH4Ovs Κατά μία δοξασία είναι χορός της ελληνικής Τσαμουργιά
Εικόνα
η φωτογραφια ειναι στην Ν.Φιλαδελφεια,γηπεδο Α.Ε.Κ με το κλιμακιο νεων κεντρικης Ελλαδος.Μεταξυ αλλων οΑλεκος Παπαγεωργιου,Κωστας Κουτας,οι αδικοχαμενοι Κουκουλιτσιος,Μουσιαρης, ο Αντωνης Αντωνιου,Βασιλης Αλεξιου,Νι κος Βλαχουλης,Γιαννης Παπαγιαννης,Χρηστος Ανδρεουδης,Ηλιας Σελιωνης και αλλοι.Σε αυτη την ομαδα ειχα την τιμη να ειμαι αρχηγος στους αγωνες που εγιναν στο γηπεδο της Α.Ε.Κ και ειχαν συγκεντρωσει πολυ κοσμο.Απο αυτους τους παικτες οι περισοτεροι επαιξαν σε επαγγελματικες ομαδες.Προπονητης ο κυριος Αντωνης Κρασ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΩΛΟΥ-ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Εικόνα
ΔΡΑΓΑΤΗΣ Η λέξη δραγάτης σημαίνει  αγροφύλακα , τον φύλακα των αγρών. Η αγροφυλακή υπήρξε θεσμός ο οποίος σκοπό είχε τη διαφύλαξη των αγροτικών κτημάτων, σε ορισμένη αγροτική έκταση. Η αγροφυλακή ως υπηρεσία του κράτους οργανώθηκε με διάταγμα την 31 Δεκεμβρίου του έτους 1836. Σήμερα δε λειτουργεί, καταργήθηκε και μαζί μ’ αυτούς εγκαταλείφθηκαν και οι αγροί, τα αμπέλια, τα περιβόλια . Ο αγροφύλακας ήταν το «μάτι της υπαίθρου» και ήλεγχε τα σημεία της δικαιοδοσίας του μέρα και νύχτα, από αγροζημιές, λαθραίους εισβολείς, παραβιάσεις απαγορευμένων καλλιεργειών. Έφτιαχνε το παρατηρητήριό του σε σημείο να έχει απόλυτο ορίζοντα και έλεγχο της περιοχής του. Στην περιοχή του Λιδορικίου το ονομάζανε «δραγατσιά» και ήταν κατασκευασμένο από πλατύφυλλα δέντρα (πλατάνια κυρίως) και καναπίτσες. Ο δραγάτης γυρνούσε τον τομέα ευθύνης του πάντα ντυμένος με τη στολή του και με κρεμασμένη στον ώμο του μια μεγάλη τσάντα.
Εικόνα
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ Ήταν ο άνθρωπος που διάβαζε τα γράμματα στους αγράμματους ανθρώπους του χωριού κυρίως, ή και της πόλης. Έτσι έπαιρνε το χαρτζιλίκι του. Άλλοτε έγραφε κι άλλοτε διάβαζε τα γράμματα που συνήθως τότε έστελναν οι μετανάστες της Αμερικής και οι φαντάροι. Ο γραμματικός επίσης διάβαζε την εφημερίδα στο  καφενείο  κι όλοι παρακολουθούσαν να μάθουν νέα από το μέτωπο. Για να ξέρει γράμματα ο γραμματικός, σήμαινε ότι ήταν πρώτον άνδρας, γιατί οι γυναίκες τότε δεν πήγαιναν στο  σχολείο , και δεύτερον θα ήταν καλής οικογένειας. Τότε υπήρχε το Ελληνοσχολείο, το  Σχολαρχείο  και το Δημοτικό.
Εικόνα
ΤΕΡΖΗΣ Ο τερζής, λέξη τούρκικη, ήταν ο ράφτης των χονδρών μάλλινων υφασμάτων. Πήγαινε σ’ ένα χωριό που τον καλούσαν κι έπαιρνε τα υφάσματα με το τραγόμαλλο, που έκαναν στον αργαλειό  οι γυναίκες. Έπαιρνε τα μέτρα των ανθρώπων κι έκοβε κομμάτια. Μετά έπαιρνε την  σακοράφα  κι έραβε τις  κάπες  ή καπότες, που φορούσαν οι  βοσκοί  κι άλλοι Έλληνες τον περασμένο αιώνα. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά του τερζή, λόγω του πάχους και της δυσκαμψίας που είχε τούτο το χονδρό ύφασμα. Ο φραγκοράφτης, αντίθετα, είχε να κάνει με λεπτά υφάσματα. Η κάπα μετά το ράψιμο, ήθελε και ειδικό στρίφωμα για να μην ξεφτίσει. Χρησιμοποιούσε ειδικό εργαλείο, σαν τριπλή  σαΐτα . Έτσι, όσο νερό και να έπεφτε πάνω της, ο  τσοπάνος  δεν βρεχόταν. Έκανε και τα διακοσμητικά σχέδια και τα  κεντήματα  που του ζητούσαν. Σήμερα το επάγγελμα αυτό το συναντάμε μόνο σαν επίθετο ανθρώπων.
Εικόνα
Αλμπάνης   (από το τουρκικού   nalbant , αλμπάνης =   πεταλωτής ) :   Τα   πέταλα ήταν κάτι σαν σιδερένια παπούτσια που τοποθετούσαν στις οπλές των αλόγων, για να μη φθαρούν και για να διατηρούν τα ζώα την ευστάθειά τους κατά τις μεταφορές, ώστε να μην γλιστράνε. (Εξάλλου, μέχρι τη δεκαετία του ’60 όλες σχεδόν οι μετακινήσεις, εργασίες κλπ. γίνονταν με ζώα). Το πετάλωμα ή καλίγωμα, από τον αυτοδίδακτο πεταλωτή, γίνονταν κάθε τρεις ή έξι μήνες. Έδενε το ζώο και με την τανάλια έβγαζε τα παλιά πέταλα, έκοβε με το μαχαίρι το νύχι που περίσσευε και το καθάριζε. Ζέσταινε τα πέταλα και τα κάρφωνε προσέχοντας ώστε το καρφί να μπει στο ξερό μέρος του ποδιού για να μην πληγωθεί το ζώο.   Τα καρφιά αυτά είχαν μεγάλο κεφάλι έτσι ώστε να προεξέχουν από την πατούσα του ζώου και να μη γλιστράει. Τα πέταλα ήταν σε διάφορα μεγέθη και τα κατασκεύαζαν από σίδερο. Το πετάλωμα γινόταν και στα τέσσερα πόδια του ζώου.  Τα πέταλα ήταν σιδερένια και κατασκευάζονταν χειροποίητα στο αμ
Εικόνα
ΚΤΙΣΤΗΣ ΦΟΥΡΝΟΥ Το κτίσιμο ενός χωριάτικου  φούρνου είναι μια εξειδικευμένη εργασία, που απαιτεί ειδικές γνώσεις και δεν είναι εύκολο να το κάνει ένας συνηθισμένος κτίστης. Θέλει λεπτομέρειες στην κατασκευή, γιατί δεν είναι εύκολο, από στατικής πλευράς, να σταθεί η καμάρα, που μοιάζει με το θόλο της εκκλησίας. Ο τεχνίτης έπαιρνε τον διαβήτη και μετρούσε κάθε ένα κεραμίδι που τοποθετούσε και όλα είχαν την ίδια απόσταση από το κέντρο. Ο διαβήτης ήταν ένα καρφί στερεωμένο στο κέντρο του φούρνου κι ένα σχοινί που περιστρεφόταν προς κάθε κατεύθυνση. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν να  ψήνουν το ψωμί  τους στη στάχτη ή χόβολη όπως την έλεγαν. Εκεί κατά την περίοδο της Κατοχής έψηναν την  μπομπότα , που ήταν από αλεύρι καλαμποκιού (κουκλάλευρο). Ο φούρνος έμπαινε, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση του ιδιοκτήτη, μέσα στην κουζίνα, στην αυλή ή στον κήπο. Ο προσανατολισμός του γινόταν ανάλογα, για να μην επηρεάζεται από τον αέρα, τη ζέστη και την βροχή. Ο φούρνος αποτελείτο από 3 μέρη: 1) από
Εικόνα
ΜΑΜΗ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΜΗΣ ΣΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ, ΑΦΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΡΟΝΤΙΔΕΣ ΤΗΣ ΒΗΘΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΥΓΙΕΣΤΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΤΗΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΓΕΙΑΣ. Η μαμή, όπου κι αν ήταν ή ό,τι κι αν έκανε, ήταν υποχρεωμένη από καθήκον, να τρέξει και να βοηθήσει την ετοιμόγεννη κι ανήμπορη γειτόνισσα, να ξεγεννήσει. Την ξάπλωνε στο δωμάτιο του σπιτιού κι αν το  σπίτι  ήταν ένα δωμάτιο, στην άκρη του  σπιτιού  ετοίμαζε με 2 λιόπανα το χώρισμα. Εκεί, αν ήταν και νύχτα, συνέπασχαν όλοι μαζί. Κανείς δεν κοιμότανε. Ήταν όλοι στο πόδι. Ο ένας να ανάψει τη φωτιά, ο άλλος την  λάμπα , ο άλλος να ετοιμάσει τα ζωντανά κι ο άλλος να ετοιμάσει το φαγητό. Σωστός συναγερμός. Η μαμή παρακολουθούσε και βοηθούσε ψυχολογικά την γυναίκα που θα γένναγε. Της άλλαζε στάσεις, της έσπρωχνε την κοιλιά και τέλος, μόλις άρχιζε να φ
Εικόνα
Το παραδοσιακό αλώνισμα Μια γεωργική δραστηριότητα αναβιώνει όχι σαν εργασία τώρα πια, αλλά σαν έθιμο σε κάποια χωριά της Αρκαδίας . Είναι μια προσπάθεια των συλλόγων των χωριών με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων να αναβιώσουν το αλώνισμα σαν μια ιδιαίτερη δραστηριότητα. Για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Έτσι στο Βαλτεσινίκο κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, γίνεται η γιορτή που είναι γνωστή σαν "το παραδοσιακό αλώνισμα". Οι κάτοικοι του χωριού καθώς και οι επισκέπτες, συγκεντρώνονται στο αλώνι που βρίσκεται δίπλα στην Ι.Μ. Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η εκδήλωση αυτή συνοδεύεται με φαγητό, χορό και τραγούδι. Απλώνονται πάνω στο πέτρινο αλώνι τα δεμάτια, κόβονται τα δεματικά και σκορπίζονται τα χερόβολα σε όλο το χώρο του αλωνιού. Στο κέντρο του βρίσκεται ο στιχερός , που είναι ένα χοντρό και γερό ξύλο, συνήθως από πουρνάρι, μπηγμένο στο χώμα και στερεωμένο καλά. Πάνω του δένεται η τριχιά, που κρα τά τα ζώα όταν γυρνάνε πάνω
Εικόνα
“Είσαι …ασκεπής; Αποβολή!!!” Μοναδικό έκθεμα στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη, 47 χρόνια μετά την κατάργησή του. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι σίγουρο ότι θα θυμούνται το μαθητικό πηλήκιο, όπως και τη μαθητική ποδιά που οι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου ήταν υποχρεωμένοι να φορούν αντίστοιχα. Σήμα κατατεθέν της μαθητικής τους ιδιότητας τότε, με πολλά τα παρατράγουδα και τα ευτράπελα που αναφέρονται τόσο στο πηλήκιο όσο και στις ποδιές. Σαράντα επτά χρόνια από την κατάργησή του μαθητικού πηληκίου και με αφορμή ένα πηλήκιο που εκτίθεται από την περασμένη εβδομάδα στην Παπαχαραλάμπειο Δημόσια Βιβλιοθήκη Ναυπάκτου, είχαμε μια συζήτηση με τον προϊστάμενο της Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου Γιάννη Χαλάτση, ο οποίος μας μίλησε για την ιστορία του, αλλά και το πώς βρέθηκε στην κατοχή της Βιβλιοθήκης: «Προσωπικά δεν πρόλαβα το γυμνασιακό πηλίκιο με σύμβολο την κουκουβάγια. Θυμάμαι όμως τα μεγαλύτερα παιδιά που το φορούσαν. Ήταν σήμα κατατεθέν των γυμνασιόπαιδων
Εικόνα
Η σχολική ποδιά υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας Η μπλε σχολική ποδιά, χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή, υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας, κατά ορισμένες απόψεις και την συνοχή της....... Πριν από 31 χρόνια, η συζήτηση για το ενδεχόμεο της κατάργησής της, «άναψε» για τα καλά προκαλώντας αντιθέσεις και διχασμούς σε αρκετά σημαντικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Σαν Σήμερα, τριανταένα χρόνια πριν, η σχολική ποδιά «πέρασε» στο παρελθόν. Το κυβερνητικό μέτρο χαιρετίσθηκε από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού, ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Το μόνο σίγουρο - όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων - ήταν πως ο χρόνος για την κατάργησή της είχε πράγματι ωριμάσει. Η ύπαρξή της δεν εξυπηρετούσε πια καμιά ανάγκη και όλοι αυτοί οι εκφρασμένοι φόβοι περί ανεξέλεγχτης εισαγωγής της μόδα
Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά; Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει; Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά; Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά; κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει, κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά; Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή, ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ; Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα, καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά! Ἰωάννης Πολέμης
Εικόνα
Η Μάχη της Αλαμάνας 22 Μία από τις πρώτες μάχες του Εθνικού Ξεσηκωμού, που δόθηκε στην ξύλινη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού), πλησίον των Θερμοπυλών, στις 23 Απριλίου 1821 και συνδέθηκε με την ηρωική προσπάθεια του Αθανασίου Διάκου να αναχαιτίσει τις Οθωμανικές ορδές του Κιοσέ Μεχμέτ και του Ομέρ Βρυώνη.       Στις αρχές Απριλίου του 1821 η Ανατολική Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα) βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό, όπως και η Δυτική Ρούμελη και ο Μοριάς (Πελοπόννησος). Ο Αθανάσιος Διάκος, που πρωτοστάστησε στην κήρυξη της επανάστασης στην περιοχή αυτή της Ελλάδας, είχε καταλάβει τη Λιβαδειά, τη Θήβα και την Αταλάντη, όχι όμως και το διοικητικό κέντρο της περιοχής, το Ζητούνι (σημερινή Λαμία), καθώς ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης θεωρούσε πρόωρη την έκρηξη της Επανάστασης και δεν συμμετείχε στον Αγώνα. Τα κακά μαντάτα δεν άργησαν να φθάσουν στον διοικητή της Πελοποννήσου (Μόρα-Βαλεσί) Χουρσίτ Πασά , ο οποίος βρισκόταν στην Ήπειρο, επικε
Εικόνα
ΤΑ ΠΡΟΙΚΙΑ 1 ΠΡΟΙΚΙΑ 1959  ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ Η ΝΥΦΗ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΙΚΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΠΡΟΙΚΙΩΝ  ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΑΜΟ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ , ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΩΝ ΠΡΟΙΚΙΩΝ . ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΠΑΟΥΛΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΠΟΥ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΟΦΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ . ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΥΦΑΝΤΑ ΓΙΑ ΔΑΠΕΔΟ . ΣΕΙΡΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΚΡΥΛΙΚΕΣ . ΜΕΤΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ . ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ <<ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ >> ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΕΞΙ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΠΑΡΑΛΗΛΑ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΡΟΥΧΑ . ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟΥΚΟ (ΕΤΣΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ) , ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΓΟΥΡΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΟΦΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΤΑΣΗ .  ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ Ο ΓΙΟΥΚΟΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΙΚΙΑ .  Μ
Εικόνα
Η κτηνοτροφία παλιά Τα μαντριά και οι βοσκότοποι Η προστασία των ζώων το χειμώνα ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο παλιός τσέλιγκας ή τσομπάνης. Το χειμώνα για τα γίδια τα μαντριά γινόταν σε μέρη απάνεμα. Ένα μικρό μέρος του μαντριού ήταν σκεπασμένο. Αυτό χρησιμοποιούνταν για τα μικρά ζώα και τις νεογέννητες μάνες. Το υπόλοιπο μέρος, το στειρομάντρι, ήταν μόνο με περίφραξη από σάλωμα (καλάμια βρύζας), με κλίση για να δημιουργεί χώρο που δεν θα έπιανε χιόνι. Εκεί περνούσαν τα γίδια τις μπόρες και τις βροχές, τα χιόνια και τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Δίπλα από το μαντρί, βρισκόταν η καλύβα του τσομπάνη. Αυτή είχε σχήμα κόλουρου κώνου. Η βάση της ήταν περίπου με ακτίνα δύο μέτρων. Στη μέση βρισκόταν η εστία. Η εστία ήταν ελαφρά σκαμμένη και γύρω της είχε πλάκες, για να προστατεύει την καλύβα από πιθανή φωτιά. Δεξιά και αριστερά ήταν τα κρεβάτια. Τα κρεβάτια ήταν ξύλινα, με στρώμα από άχυρο. Για σκέπασμα χρησιμοποιούνταν την κάπα και το ταλαγάνι, σε