Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2014
Εικόνα
Σαν σήμερα το 1821 κυκλοφόρησε στην Καλαμάτα η πρώτη έντυπη εφημερίδα Η πρώτη έντυπη εφημερίδα  στην Ελλάδα, που εκδόθηκε την 1η Αυγούστου 1821 στην επαναστατημένη Καλαμάτα. Τυπώθηκε στο μικρό τυπογραφείο , που είχε φέρει ο Δημήτριος Υψηλάντης από την Τεργέστη. «Επιστάτη και εκδότη» όρισε τον ιερωμένο Θεόκλητο Φαρμακίδη, με προϋπηρεσία στον Τύπο («Λόγιος Ερμής») και πανεπιστημιακή μόρφωση. Στο πρώτο του άρθρο ο Φαρμακίδης σημειώνει: Εις τας παρούσας περιστάσεις της Ελλάδος, ότε το ελληνικόν γένος, μη υπομένον τον βαρύν της τυραννίας ζυγόν, τον οποίον έφερεν αναξίως αιώνας ολοκλήρους, απεφάσισεν υπό την προστασία της Θείας Προνοίας, να πιάση τα όπλα, διά να αναλάβη την οποίαν απώλεσεν αυτονομίαν, είναι αναγκαιοτάτη εφημερίς εις την Ελλάδα εκδιδομένη. Η « Σάλπιγξ Ελληνική » θα έχει βραχύ βίο. Ο Φαρμακίδης αποχώρησε μετά την έκδοση του τρίτου φύλλου, μη αντέχοντας τις επεμβάσεις και την προληπτική λογοκρισία. («Δεν ενέδωσα εις το δεσποτικόν μέτρ
Εικόνα
Η σούπα του Ιπποκράτη: Ενα φάρμακο από την αρχαιότητα Η σούπα του Ιπποκράτη επανεφευρέθηκε από τον αμερικανό Δρ Max Gerson. Η διάσημη διατροφή Gerson έιναι ευεργετική και λέγεται ότι βοηθάει στην θεραπεία πολλών ανθρώπων, με ανίατες ασθένειες όπως καρκίνος , φυματίωση , διαβήτης, αρθρίτιδα , αλλεργίες, έλκη , καρδιακές παθήσεις, αρτηριοσκλήρωση , ψυχικές νόσοι, νεφρική νόσο, σκλήρυνση κατά πλάκας. Αυτή είναι μια συνταγή σούπας που θεραπεύει και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και τα νεφρά. Με τη μόνη διαφορά ότι οι Αρχαίοι δεν είχαν πατάτες και ντομάτες, τις οποίες έχει προσθέσει ο αμερικανός γιατρός. Το μυστικό του Ιπποκράτη βρισκόταν σε ρίζες και βολβούς Συστατικά 1 μέτρια σελινόριζα ή 3-4 μίσχους σέλινου 1 μέτρια ρίζα μαϊντανού – εάν είναι διαθέσιμη Σκόρδο κατά βούληση 2 μικρά πράσα ή 1 μεγάλο 1 ½ κιλά ντομάτες ή περισσότερες 2 μέτρια κρεμμύδια 1 κιλό πατάτες Μαϊντανός για γεύση και όχι μόνο
Εικόνα
ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ               Παλιά τα πανηγύρια είχαν, κυρίως εμπορικό χαρακτήρα, γι’ αυτό και τα αποκαλούσαν εμποροπανήγυρη. Βέβαια και ο θρησκευτικός χαρακτήρας κατείχε πρωτεύουσα θέση.   Έτσι λοιπόν, ανάλογα στον κάθε τόπο με το πότε γιόρταζε η εκκλησία του χωριού ή σε προκαθορισμένες ημερομηνίες, γινόταν η εμποροπανήγυρη σε επίκαιρα σημεία της περιοχής, που προσφέρονταν εδαφικά και οδικά στον ευρύτερο χώρο. Στο πανηγύρι συμμετείχε ολόκληρο το χωριό, με ιδιαίτερη χαρά. Ήταν μια ευκαιρία να ξεχάσουν τα βάσανα μιας ολόκληρης κοπιαστικής χρονιάς. Σ’ αυτό το πανηγύρι, έκαναν έντονη την παρουσία τους οι νέοι του χωριού, που γάμπριζαν.                 Μέχρι το 1950 και λίγο αργότερα, για να εξοικονομήσει ο τύπος του χορευταρά και γλεντζέ τα χρήματα που του χρειαζόταν για να πάει σ΄ ορισμένα πανηγύρια, για να χαρεί τα νιάτα και τη λεβεντιά του, έπρεπε να κάμει οικονομίες ολόκληρο το χρόνο και περίμενε να έλθει η ημέρα του δείνα ή τάδε πανηγυριού κα
Εικόνα
….και εσύ γράφεις ακόμη Greeklish !! Η καταστροφική μόδα των ημερών η οποία καθόλου αθώα δεν είναι καθώς στα επόμενα χρόνια θα έχει σίγουρα καταστρέψει μεγάλο μέρος του μοναδικού πολιτισμού μας. Δυστυχώς η πλειοψηφία θεωρεί το θέμα μη επικίνδυνο και συνεχίζει να το στηρίζει εφόσον δεν καταλαβαίνει την σημαντικότητα του. Την ίδια ώρα που σε άλλα μέρη του κόσμου η Αρχαία Ελληνική γλώσσα θεωρείται η βάση και το μέλλον των υπολογιστών και ψηφίζεται η θέση της στα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως η νεολαία (κυρίως) της Ελλάδας επιμένει…. Greeklish-τικα! Το ποσοστό των αποφοίτων σχολών ανωτάτης εκπαίδευσης (ΑΕΙ και ΤΕΙ) που χρησιμοποιεί τα Greeklish είναι εκτός από αρκετά μεγάλο, είναι επίσης και απαράδεκτο. Δεν είναι δυνατόν ένας απόφοιτος ανωτάτης σχολής – όποια και αν είναι αυτή – να χρησιμοποιεί τα Greeklish και να τα αντικαθιστά έναντι της μητρικής του γλώσσας της Ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας γλώσσας της Αγγλικής. Αν θέλετε να θεωρείστε και να αποκαλείστε «επιστ
Εικόνα
Η μέτρηση του χρόνου στην αρχαία Ελλάδα Οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι μέτρησαν τον χρόνο για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας τον γνώμονα και την κλεψύδρα. Ο γνώμονας τους ήταν γνωστός από τους Χαλδαίους αστρονόμους και έτσι κατασκεύασαν τελειοποιημένους γνώμονες με τη βοήθεια των μαθηματικών τους γνώσεων. Ο γνώμονας ήταν ένας κατακόρυφος στύλος μεγάλου ύψους που μετρούσε τον χρόνο κατά τη διάρκεια των ηλιόλουστων ημερών. Η κίνηση της σκιάς του γνώμονα έδινε πληροφορίες για τη χρονική διάρκεια της μέρας καθώς  και για τον υπολογισμό των ωρών της. Η κίνηση της σκιάς ήταν ουσιαστικά η φαινόμενη κίνηση του Ηλίου στην Ουράνια σφαίρα και ο χρόνος προσδιοριζόταν μέσω των ουρανογραφικών συντεταγμένων του Ηλίου, δηλαδή το αζιμούθιο και το ύψος του. Πρώτος εισήγαγε  τον γνώμονα στην αρχαία Ελλάδα ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος (610-540 π.Χ) και τον εγκατέστησε στη Σπάρτη. Εξέλιξη του γνώμονα αποτέλεσαν τα ηλιακά ρολόγια. Μετρούσαν τον αληθινό ηλιακό χρόνο και διακρινόταν σε
Εικόνα
Η θεραπεία της ψυχής στο άβατο του Ασκληπιού «ΣΩΤΗΡ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΑΙ ΦΥΛΑΞ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ» Ασκληπιός: Τρυφερός θεραπευτής Ο Ασκληπιός είναι ο θεοποιημένος θνητός της Ελληνικής Αρχαιότητας, γνωστός και αγαπημένος για την ιατρική του τέχνη που πρόσφερε στους συνανθρώπους του ακούραστα. Το πρόσωπο του όπως παρουσιάζεται στα κλασσικά γλυπτά ακτινοβολεί συμπόνια σοφία ευγένεια και κατανόηση. Ήταν όμορφος, γλυκός ήπιος. Αγαπούσε τους θνητούς και αγαπήθηκε από αυτούς. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ήταν ο πιο ευγενής και τρυφερός δωρητής της απάλειψης του πόνου και της προσφοράς υγείας, λέγεται δε πως επιτελούσε θεραπεία με λόγια που μπορούσαν να ανακουφίζουν τις βασανισμένες ψυχές των ανθρώπων. Μάλιστα, λέγεται ότι ήταν τόσο καλός στην ιατρική του τέχνη που έχει φέρει πίσω ανθρώπους από τον θάνατο. Τότε ο Άδης φοβούμενος μην χάσει «την πελατεία» του ζήτησε από τον Δία να βάλει τάξη, ο οποίος κεραυνοβόλησε και θανάτωσε τον Ασκληπιό. Τόση μεγάλη ήταν η πίστη στον Θεό Ασκληπιό
Εικόνα
Εικόνα
Το Δημόσιο σύστημα υγείας στην αρχαία Ελλάδα Η Ελληνική πόλη κράτος μεταξύ των άλλων διευκολύνσεων που παρείχε στο σώμα των πολιτών συμπεριλαμβάνονταν και η δωρεάν παροχή ιατρικής περίθαλψης. Δημόσιοι γιατροί αμείβονταν από τις τοπικές κυβερνήσεις συνήθως σε ετήσια βάση με σκοπό να προσφέρουν τις απαιτούμενες ιατρικές θεραπείες στους κατά περίπτωση ασθενείς. Η παροχή της δημόσιας ιατρικής πρόνοιας θεωρούνταν ως κάτι δεδομένο για τους νομοθέτες. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο πως οφείλεται στο νομοθετικό έργο του Σόλωνα, γεγονός που συνηγορεί στην αρχαιότερη θέσπιση του θεσμού. Οι γιατροί αναφέρονται από τον Όμηρο ως ειδική κατηγορία ανθρώπων (Homer, Odyssey, xvii,382-384) ενώ στον Πλάτωνα κατατάσσονται στην πεζή κατηγορία των τεχνιτών (Plato, Gorgias,445b). Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης διασώζει μία διαταγή του νομοθέτη Χάροντα ο οποίος είχε διατάξει όλοι ανεξαιρέτως οι ιδιώτες να δέχονται τις φροντίδες γιατρού αμειβομένου με δημόσια έξοδα (Diodoru
Εικόνα
Η Φουστανέλα Ένας Έλληνας που φοράει μια κλασική φουστανέλα -  1870 Φουστανέλα Η φουστανέλα ήταν παραδοσιακό ένδυμα των αντρών, των ποιμενικών κυρίως ομάδων, στα Βαλκάνια. Πρόκειται για μια κοντή πολύπτυχη λευκή φούστα. Κατασκευάζεται από πολλά ορθογώνια τρίγωνα τεμάχια υφάσματος, που ράβονται μεταξύ τους ίσιο με λοξό και μετά σουρώνονται στη μέση. Τις πιό πολλές φορές η φουστανέλα κατασκευάζεται σε δύο ξεχωριστά τμήματα και δένει στη μέση δεξιά και αριστερά. Το γεγονός ότι οι παλιότερες φουστανέλες είχαν κορμί, ήταν λιγότερο πτυχωτές και μακριές ως τη μέση της γάμπας, κάνει πιο πιθανή την προέλευσή της από το πουκάμισο.[1]  Μέχρι την δεκαετία του 1890 φοριόταν και στην Ελλάδα, οπότε και αντικαταστήθηκε για λόγους μόδας από " τα φράγκικα ", αυτό δηλαδή που σήμερα αποκαλούμε παντελόνι. Η προέλευση της ονομασίας Όπως αναφέρει η λαογράφος και ενδυματολόγος Ιωάννα Παπαντωνίου, το όνομά της το παίρνει από ένα
Εικόνα
Ο ΦΟΥΡΝΟΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ Ο φούρνος που είχε παλιά κάθε σπίτι έψηνε "το νοστιμότατο χωριάτικο ψωμί, τις πίτες, τα φαγητά, τα γλυκά και τα κουλουράκια". Ψωμί αρχικά έψηναν μία φορά την εβδομάδα γιατί δεν είχαν χρόνο, επειδή ήταν ολόκληρη την ημέρα στα χωράφια. Σήμερα έχει σταματήσει να καπνίζει ή γκρέμισε από την αχρηστία.   Τα σύνεργα που χρειαζόταν ένας φούρνος ήταν:           Η σκάφη (το σκαφίδ') που ζύμωναν τ' αλεύρι με νερό και μαγιά κι έκαναν το ζυμάρι (ζμαρ).           Η πινακωτή (πνακουτή), όπου άφηναν να φουσκώσει "του ζμαρ" κομματιασμένο σε τόσα μέρη όσα και τα ψωμιά (κάτι σαν το σημερινό ταψί). Το μεσάλι, ύφασμα που σκέπαζαν την πνακωτή, μετά που έβγαινε από το φούρνο.           Το ψωμόφκιαρο, φτυάρι που έβγαζαν τα ψημένα ψωμιά.           Τα καμπρούλια, δυο ξύλα που ανακάτευαν την φωτιά μέσα στο φούρνο. Πολλές φορές τα είχαν μέσα σε νερό. Στον φούρνο έκαιγαν συνήθως πουρνάρια "κλαδιά" κλπ.           Το μπελγκίρι ή
Εικόνα
Η στάμνα, η κατασκευή καί η χρήση της Η πρώτη ύλη           Η πρώτη ύλη για την κατασκευή μιας στάμνας είναι το αργιλικό χώμα, το οποίο είναι κατάλληλο λόγω της πλαστικότητάς του όταν αναμειγνύεται με νερό, της συστολής του όταν στεγνώνει και της σκλήρυνσής του όταν ψήνεται και μετατρέπεται σε κεραμικό. Οι αγγειοπλάστες έβρισκαν το αργιλόχωμα στις πλαγιές των λόφων και στα κτήματά τους. Εξέταζαν την πλαστικότητά του βάζοντας σάλιο και χώμα στην παλάμη τους. Εάν το έκριναν κατάλληλο, το μετέφεραν για επεξεργασία στα εργαστήριά τους σε χωματοκόφινα ή σε τσουβάλια. Το σπάσιμο των βώλων          Το αργιλόχωμα απλωνόταν στον υπαίθριο χώρο του εργαστηρίου για να στεγνώσει. Στη συνέχεια, για να σπάσουν οι βώλοι του, το χτυπούσαν με το λεγόμενο «κόπανο» ή το αλώνιζαν με τα υποζύγια. Αργότερα, τα αυτοκίνητα πήραν τη θέση του «κόπανου». Η ανάμειξη με νερό          Όταν το αργιλόχωμα ήταν έτοιμο, δηλαδή αρκετά λεπτόκοκκο ή χονδρόκοκκο ανάλογα με τη χρήση για την οποία προο