ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΩΛΟΥ

Η γάστρα ήταν ένα απαραίτητο σκεύος της υπαίθριας ζωής. Πολύ λίγες οικογένειες διέθεταν μόνιμους φούρνους στα ορεινά χωριά. Για να ψήσουν ψωμί ή φαγητό του φούρνου, έπρεπε να βρουν άλλο τρόπο. Η λύση ήταν ένας φορητός και γρήγορος φούρνος. Αυτό ήταν η γάστρα. Η γάστρα αποτελείτο από μια ημισφαιρική χονδρή λαμαρίνα, που στο πάνω μέρος είχε μια λαβή για να μπορούν να τη σηκώνουν με το «ξυθάλι». Χαμηλότερα από τη λαβή είχε ένα μεταλλικό στεφάνι για να κρατάει τις ζεστές στάχτες και τ' αναμμένα κάρβουνα. Στη «γωνιά», η οποία αποτελείτο από «σίμαλες» πλάκες για να κρατούν την θέρμανση, άναβαν δυνατή φωτιά από λεπτά ξύλα για να κάνουν γρήγορη και δυνατή φλόγα και να δημιουργούν κάρβουνα πολύ γρήγορα. Πάνω σε αυτήν τη φοβερή φωτιά τοποθετούσαν τη γάστρα, η οποία γινόταν κατακόκκινη από τη δυνατή φλόγα. Όταν η φωτιά κατέπαυε, οι νοικοκυρές καθάριζαν τη γωνιά, έβαζαν το στρογγυλό ταψί με το ψωμί ή το φαγητό, μετά τη γάστρα και ύστερα τα κάρβ

    Η μπομπότα ήταν το ψωμί των φτωχών, ήδη από το 1930 και κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Ελλάδα, όταν το αλεύρι από σιτάρι δεν υπήρχε ενώ το αλεύρι καλαμποκιού ήταν άφθονο.    Έτσι, τα περισσότερα νοικοκυριά χρησιμοποιούσαν το καλαμποκάλευρο για να φτιάξουν ψωμί αλλά και πίτες και κάποια “γλυκά” της εποχής, για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες.   Συνήθως, η μπομπότα ήταν το ψωμί ή η “πίτα” - ένας χυλός από ζεστό αλατισμένο νερό, καλαμποκάλευρο και ίσως λίγο λάδι ή αυγό εάν και όταν υπήρχε.   Η μπομπότα είναι καλαμποκόψωμο του ταψιού. Και την έφτιαχναν βέβαια στο χωριό  σε περιπτώσεις που δεν είχαν καθάριο να ζυμώσουν ψωμί.   Η ιστορία της ξεκινάει από τη Βοιωτία κάποιες περιοχές της Θεσσαλίας και την Ορεινή Ναυπακτία. Έχουμε δυο ειδών: την ανεβατή και τη λειψή.   Την ανεβατή τη ζύμωναν με κανονικό προζύμι στο σκαφίδι. Μόνο που το καλαμποκάλευρο το ζεμάτιζαν με αλατισμένο νερό. Το’ καναν κανονικό ζυμάρι και το έριχναν στα ταψιά.   Εκεί το

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Η ελληνική γαστρονομία έχει παράδοση περίπου 4.000 χρόνων και αποτελεί μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της Ελλάδας. Ιστορικά είναι ένας πρόδρομος της Δυτικής κουζίνας με μαγειρική εξάπλωση, μέσω της αρχαίας Ρώμης σε όλη την Ευρώπη και πέρα ​​από αυτήν. Ο Αρχέστρατος ήταν αρχαίος Έλληνας που το 320 π.Χ. έγραψε το πρώτο βιβλίο μαγειρικής στην ιστορία. Η Αρχαία ελληνική κουζίνα χαρακτηριζόταν από λιτότητα και είχε ως βάση την «τριάδα της Μεσογείου»: Σιτάρι - ελαιόλαδο - κρασί, με βάση τα ψάρια και το κρέας που τρωγόταν πιο σπάνια. Αυτή η τάση στην ελληνική διατροφή συνεχίστηκε στα ρωμαϊκά και οθωμανικά χρόνια και άλλαξε σχετικά πρόσφατα, που με την τεχνολογική πρόοδο το κρέας έχει γίνει πιο εύκολα διαθέσιμο. Η αστικοποίηση μετά το 1960 έφερε τις ανάλογες αλλαγές όπως νέες συνταγές, νέους τρόπους παρουσίασης και περισσότερα επεξεργασμένα τρόφιμα. Το κρασί και το ελαιόλαδο ήταν πάντα ένα κεντρικό μέρος της και η εξάπλωση τ

Παρασκευή γλυκού υποβρύχιου βανίλιας Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά γλυκά του κουταλιού σας έχω σήμερα. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που το δοκίμασα μικρό παιδάκι. Πιο παλιά δεν υπήρχε ούτε ένα Ελληνικό σπίτι που να μην έχει αυτό το κέρασμα στο ντουλάπι μαζί και με τα υπόλοιπα φρουτένια γλυκά του κουταλιού. Αυτό είναι και το γλυκό που παραδοσιακά σερβίρεται στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης στους επισκέπτες. Το μοναδικό θέμα που είχα σαν παιδί με αυτό το γλυκό ήταν ότι δεν ήθελα να είναι με μαστίχα. Δεν ξέρω γιατί αλλά η γεύση της μαστίχας ήταν δυνατή για τα παιδικά μου γούστα. Έτσι όταν με ρωτούσαν αν θα ήθελα ένα υποβρύχιο η ερώτηση μου ήταν αν είναι βανίλια ή μαστίχα. Εγώ επέλεξα έναν συνδυασμό που σκέφτηκα ότι θα ταιριάζει στα γούστα μας αλλά εσείς μπορείτε να το φτιάξετε με τις γεύσεις που σας αρέσουν. Μπορείτε να βάλετε μαστίχα, να παίξετε με εκχυλίσματα αλλά και με χρώματα ζαχαροπλαστικής. Στην συγκεκριμένη συνταγή δεν περιέχεται γλυκόζη, είνα