Παραδοσιακή ιατροσοφία

Παραδοσιακή ιατροσοφία

Θα μπορούσαν να γραφούν χιλιάδες λέξεις για  την παραδοσιακή ιατροσοφία , όμως θα αναφέρουμε  λίγα δείγματα αυτής της υπέροχης κληρονομιάς , η οποία αιωρείται ανάμεσα  στην παράδοση, την επιστημοσύνη  και την κοινωνική προσφορά.

Η ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ

Αρχίζουμε από μια νοσολογική οντότητα, η οποία στα παλιότερα χρόνια ήταν  πολύ συχνή , αφενός λόγω έλλειψης αντιβιοτικών , αφετέρου λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας,  την πνευμονία- βρογχοπνευμονία. 

Η διαβίωσης  στην ύπαιθρο  , πολλές φορές με βροχερό καιρό , χωρίς αδιάβροχο ιματισμό , λόγο έλλειψης μεταφορικών μέσων {βάδιζαν από δύο έως πέντε ώρες ημερησίως} καθώς και λόγω έντονης κόπωσης { τότε δεν ίσχυε το οκτάωρο εργασίας , αλλά το μεροκάματο μετρούσε από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου]   ελαττωνόταν η άμυνα του οργανισμού και η πνευμονία-  βρογχοπνευμονία ήταν μια  συχνή ασθένεια.

Και τότε ο σεμνός και ανυστερόβουλος συνεχιστής της Ιπποκράτειας  θεραπευτικής , εφάρμοζε την μία και μοναδική θεραπευτική αγωγή , «τά υγρά καταπλάσματα».

Τά οποία καταπλάσματα ήταν επιθέματα {κομπρέσες} από ένα μάλλινο  ύφασμα το οποίο προηγουμένως  είχε εμβαπτίσει σε αρκετά θερμό νερό , τόσο θερμό , όσο πού να μην προκαλεί  εγκαύματα.  Τά επιθέματα αυτά τοποθετούνταν  στην ράχη και στο στήθος του ασθενούς .  Η αλλαγή του επιθέματος γινόταν κάθε 2-3 λεπτά περίπου, γιατί η θερμοκρασία  του χαμήλωνε βαθμιαία  από την στιγμή πού ερχόταν σε επαφή με το ανθρώπινο σώμα.   Θα διερωτάται εύλογα ο καθένας «τι είδους  θεραπεία ήταν αυτή;»

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΦΙΛΙΚΗ

Ήταν  μια θεραπεία απόλυτα  φιλική για τον ανθρώπινο οργανισμό , χωρίς καμμιά τοξικότητα  ή παρενέργεια.  Η τοπική αύξηση της θερμοκρασίας  του σώματος στην περιοχή  του θωρακικού κλωβού , είχε τρείς θεραπευτικές δράσεις, ήτοι:

Α]  Με την αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος στην περιοχή αυτή και η μετάδοσή της στα ενδότερα {πνεύμονες} , επερχόταν  διάλυση  των πηγμάτων  πού είχαν καταλάβει τά βρογχιόλια   και τις κυψελίδες  και στην συνέχεια  με τον βήχα αποβάλλονταν  τά πήγματα υπό μορφή φλεμμάτων.

Β]  Με την αύξηση της θερμοκρασίας , αυξανόταν η κυκλοφορία του αίματος και έσπευδαν  τοπικά στην πάσχουσα περιοχή περισσότερα αμυντικά στοιχεία του αίματος {λεμφοκύτταρα}  με αποτέλεσμα  την επαύξηση  της άμυνας τοπικά.

Γ]  Τέλος με την αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος σε έναν ασθενή  με μια φλεγμονώδη συνδρομή  είναι η πνευμονία-  βρογχοπνευμονία έχει άμεση εφαρμογή ή «ομοιοπαθητική  ιατρική»   «τά όμοια θεραπεύονταν με τά όμοια».

ΞΗΡΑ ΚΑΤΑΠΛΑΣΜΑΤΑ

Εκτός από τά υγρά καταπλάσματα  χρησιμοποιούσαν και τά ξηρά, τά οποία ήταν ευρύτερα διαδεδομένα , χρησιμοποιούμενα  για κάθε κρυολόγημα  σε αντίθεση  με τά υγρά  τά οποία αποτελούσαν   επιθετική  δραστική θεραπεία της πνευμονίας.

Τά ξηρά  λοιπόν καταπλάσματα  εκτελούντο ως εξής:

Ζέσταιναν πίτουρο από σιτάρι  

 Ολικής αλέσεως ,   μέσα σε ένα τηγάνι πάνω στην φωτιά, χωρίς  φυσικά την προσθήκη  κάποιου υγρού.  Στην συνέχεια τοποθετούσαν το ζεστό πίτουρο μέσα σε ειδικά σακουλάκια στο στήθος και την ράχη του ασθενή.

Ένα τρίτο είδος επιθεμάτων ήταν  οι «σιναπισμοί» , οι οποίοι αποτελούνταν από ένα βαμβακερό ύφασμα στο οποίο άπλωναν ένα   μείγμα ζύμης και σπόρων σιναπιού { οι σπόροι σιναπιού είναι η πρώτη ύλη για την παρασκευή  μουστάρδας}, οι οποίοι προηγουμένως είχαν υποστεί κατεργασία στο γουδί ώστε να σπάσουν και να εκκρίνουν το σιναπέλαιο  το οποίο έχει δράση ερεθιστική πάνω στο δέρμα.

Έτσι με την τοποθέτηση του σιναπιού προκαλούσαν  τοπική υπεραιμία , φλόγωση και  ερυθρότητα στην πάσχουσα περιοχή { σε μυαλγίες, διαστρέμματα, ψύξεις κ.λ.π}, οπότε και πάλι με την εφαρμογή της ομοιοπαθητικής  επερχόταν  βελτίωση  ή και ίαση από το ενοχλητικό σύμπτωμα ή σύνδρομο.

{Από την Καθημερινή 1997}